هـر فرد، خانواده ، تشكيلات و جامعه اى ، كم و بيش ، داراى اسرار و اطلاعاتى است كه ديگران نـبـايـد از آن آگاه گردند، زيرا بر ملا كردن آن براى ديگران ، چه بسا سبب لطمه خوردن يا نابودى گردد.
رازهـا نـسـبـت بـه افراد، تشكيلات ، جامعه ها، زمانها و مكانهاى مختلف ، گوناگون بوده و حتى اهـمـيـّت آن نـيز نوسان دارد. گاه مطلبى براى مجموعه اى راز محسوب مى شود كه بايد محفوظ بـمـانـد، ولى هـمـين نوع آگاهى براى مجموعه ديگر نه تنها مخفى كردنش سودى ندارد، بلكه برملا شدنش سودمندتر است . بطور مثال :
انـتـشـار عـمـلكـرد و توليد يك كارخانه ، دادن بيلان كار، شيوه استخدام افراد، برنامه آينده ، كـارى عـادى و حـتـى سـودمـنـد اسـت ، ولى چـنـيـن كارى در يك مجموعه نظامى يا اطلاعاتى نوعى خودكشى و انتحار محسوب مى شود.

صاحبدلی را گفتند٬ چگونه راز نگاه می داری؟

گفت: نخست وی را در زندان سینه حبس کرده و سپس به گور دل می سپارمش.

ضرورت رازدارى

هـر فـردى در زنـدگـى فـردى و اجـتـمـاعـى خـويـش ، خـواه نـا خواه مطلبى براى نگفتن دارد كه بـايـستى در نگهدارى آن كوشا باشد، برخى مربوط به خود و برخى مربوط به خانواده يا جـامـعـه و غـيـره است ، بايد هر راز و رمزى در محدوده مجاز خود حفاظت شود. امروزه با توجه به وسـائل قـوى و حـسـّاس جاسوسى و اطلاعاتى و كاربرد آن در سرنوشت ملّتها، ضرورى بودن رازدارى بـديـهـى و شـناخته شده است و گذشته از آنكه فضيلت اخلاقى به حساب مى آيد، در موفقيت و كارآيى زندگى تاءثيرى بسزا دارد.

امير مؤ منان عليه السلام فرموده است :
(اَلظَّفَرُ بِالْحَزْمِ وَالْحَزْمُ بِاِجالَةِ الرَّاءْىِ وَ الرَّاءْىُ بِتَحْصينِ الاَْسْرارِ)⁽²⁰³⁾

پـيـروزى بـسـتـه بـه محكم كارى است و آن هم بستگى به انديشه دارد و انديشه به نگهدارى رازهاست .

در سخنى ديگر، موفقيتها را در سايه رازدارى دانسته و فرموده است :
(اَنْجَحُ الاُْمُورِ ما اَحاطَ بِهِ الْكِتْمانُ)⁽²⁰⁴⁾

موفقترين كارها آن است كه پنهان كارى آن را فرا گيرد.

و بـر عـكس ، افشاى اسرار سبب عدم موفقيت و حتى باعث سقوط مى شود. چنان كه حضرت امام صادق عليه السلام فرمود:
(اِفْشاءُ السِّرِّ سُقُوطٌ)⁽²⁰⁵⁾

برملا كردن راز، (مايه ) سقوط است .